Ο Ιησούς εδίδασκε πως η Βασιλεία του Θεού δεν θα έρθει σε μορφή, για να παρατηρείται εξωτερικά, και ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να ερευνούν εδώ κι εκεί, εξωτερικά, γι’ αυτήν, επειδή είναι εντός. Αλλά οι παλαιόθεν εγκατεστημένες θρησκευτικές σκέψεις, οι οποίες ανήκουν μόνο στη διανοητική συνείδηση, οι «Φαρισαίοι», δεν αντιλαμβάνονται την εσωτερική υπερνίκηση και την εγκατάσταση της Αλήθειας στη συνείδηση, που συντελεί στο να γίνεται κάποιος ενήμερος περί της Βασιλείας του Θεού.

(…) Ποιοι αντέδρασαν στο Έργο του Ιησού; Εκείνοι ακριβώς που φοβούνταν πως θα χάσουν τα προνόμιά τους, την επιρροή τους πάνω στο λαό και την πρωτοκαθεδρία τους. Εκείνοι που πίστευαν πως ήξεραν τους Νόμους και πως ήσαν οι Εκλεκτοί του Θεού, και δεν έβλεπαν με καλό μάτι το Δάσκαλο με τις καινούριες επαναστατικές ιδέες, τις οποίες δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Ήσαν οι προσκολλημένοι στο στενό και άψυχο γράμμα του αυστηρού Μωσαϊκού Νόμου, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις νέες Αρχές της Διδασκαλίας της Αγάπης, οι οποίες διέλυαν το σαθρό οικοδόμημα του μίσους και της εκδίκησης, της κακίας και της δολιότητας, της υπερηφάνειας και αρχομανίας, και γι’ αυτό αντιτάχθηκαν στο Θείο Έργο του Ιησού, Τον κατηγόρησαν ως λαοπλάνο και αιρετικό και Τον έσυραν στο Γολγοθά, για να υποστεί την εξευτελιστικότερη ποινή της εποχής Του, το Σταυρικό θάνατο. Αυτοί ήταν οι Φαρισαίοι.(…)
(…)Στην ατομική συνείδηση οι Φαρισαίοι αντιπροσωπεύουν θρησκευτικές σκέψεις, που δεσμεύουν τον άνθρωπο, χωρίς να του δίνουν σαφή αντίληψη της Αλήθειας. Οι Φαρισαίοι, θρησκευτικές σκέψεις, προσέχουν την τυπικότητα και δεν γνωρίζουν ότι η Αλήθεια εκφράζεται στη συνείδηση διαμέσου πνευματικής αντίληψης. Ζητούν «σημείον» στην εξωτερική χώρα. Κανένα όμως σημείο Χριστού δεν μπορεί να δοθεί στη Φαρισαϊκή κατάσταση νου, επειδή τα του Πνεύματος πνευματικά διακρίνονται (Μάρκ. 11-12).(…)
(…)Ο «Φαρισαίος» στη συνείδηση είναι η φίλαυτη κατάσταση νου, παραγομένη από τη διάνοια. Είναι η αυτάρεσκη νοερή στάση, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο να χάνει την όραση των πραγματικών αναγκών της ψυχής, και τελικά καταλήγει στη διάλυση της δικής της ψεύτικης οικοδομής.(…)
(…) Θα έχετε περισσότερες ανησυχίες με τις σκέψεις σας «Φαρισαίους», παρά με όλες τις άλλες. Αυτές είναι πολύ κοντά στην πνευματική χώρα, μέσα στη συνείδησή σας, και γι’ αυτό είναι περισσότερο ισχυρές από τις υλικές σκέψεις. Οι παλαιόθεν εγκατεστημένες θρησκευτικές σκέψεις, που ανήκουν στη διανοητική κυριαρχία, ποτέ δεν χάνουν την ευκαιρία να κρίνουν και να φιλονικούν με κάθε αληθινή, Πνευματική ιδέα, που παρουσιάζεται στη συνείδηση.
Αλλά όταν το Πνεύμα του Νόμου διδάσκεται, ανατρέπει τους εξωτερικούς τύπους και τελετές, οι οποίες ανήκουν στο γράμμα. Έτσι, αυτοί που προσκολλώνται στο γράμμα, συνήθως αντιτάσσονται στο Πνεύμα του Νόμου. (…)
(…) Είναι ο «Φαρισαίος» εντός μας, που μας ωθεί και μας αναγκάζει να αγαπάμε τους τύπους και τις εξωτερικές τελετές της θρησκείας. Είναι ο «Φαρισαίος» εντός μας, που αρνείται να εισχωρήσει βαθιά στη συνείδηση και να καθαρίσει τον εσωτερικό άνθρωπο. Είναι ο «Φαρισαίος» εντός μας, που είναι φιλόδοξος για εφήμερες τιμές από ανθρώπους και αγαπά να προσφωνείται με υψηλούς τίτλους. Είναι η Φαρισαϊκή σκέψη που εξυψώνει και υποστηρίζει την προσωπικότητα.
Μπορούμε να υπερνικήσουμε το «Φαρισαίο» στους εαυτούς μας με το να δεχόμαστε συνεχώς νέα έμπνευση από την Αρχική Πηγή του εν ημίν Όντος και με το να αρνούμεθα να δεσμευόμαστε από παλιές εξασθενημένες θρησκευτικές σκέψεις (Λουκ. ΙΑ΄, 42-54).(…)
(…) Ο Ιησούς εδίδασκε πως η Βασιλεία του Θεού δεν θα έρθει σε μορφή, για να παρατηρείται εξωτερικά, και ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να ερευνούν εδώ κι εκεί, εξωτερικά, γι’ αυτήν, επειδή είναι εντός. Αλλά οι παλαιόθεν εγκατεστημένες θρησκευτικές σκέψεις, οι οποίες ανήκουν μόνο στη διανοητική συνείδηση, οι «Φαρισαίοι», δεν αντιλαμβάνονται την εσωτερική υπερνίκηση και την εγκατάσταση της Αλήθειας στη συνείδηση, που συντελεί στο να γίνεται κάποιος ενήμερος περί της Βασιλείας του Θεού.
Όταν ένα άτομο φθάσει σε ορισμένο βαθμό διανοητικής αντίληψης της Αλήθειας, θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο και γίνεται φαρισαϊκός. Είναι επιρρεπής στο να σκέπτεται ότι κατέχει όλη την Αλήθεια και ότι θα πρέπει να επιδεικνύει αμέσως το πλήρες της Βασιλείας στην εξωτερική του ζωή. Πρέπει όμως να μάθει να χρησιμοποιεί σωστά την Αρχή της Αλήθειας, η οποία έχει αποκαλυφθεί σ’ αυτόν, για να μπορέσει να γίνει άξιος μιας θέσης στη Βασιλεία αυτή.
Αυτοί που έρχονται σε πνευματική αντίληψη και χρήση της Αλήθειας, ξεπερνούν τις παλαιές φαρισαϊκές δοξασίες, ότι τύποι και τελετές είναι θεμελιώδεις στη θρησκευτική λατρεία. Καθώς οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι πάντοτε ζητούσαν να παγιδεύσουν και να εξοντώσουν τον Ιησού, έτσι οι παλαιόθεν εγκατεστημένες θρησκευτικές σκέψεις της διάνοιας πάντοτε προσπαθούν να βρουν κάποια ασυμφωνία στις εμπνεύσεις του Θείου Διδασκάλου. Η ψυχρότητα και η σκληρότητα της τυπικής θρησκείας φονεύει την αντίληψη της Θείας Αγάπης και Σοφίας, αν μπορέσει (Λουκ. Κ΄, 19-26).
 
(Βιβλίο: Ο ΔΡΟΜΟΣ ~ Κεφ.23 - ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ)