Η Γέννηση και ζωογόνηση λαμβάνουν χώραν στην εσωτερική συνείδηση του ανθρώπου και η πορεία της αναγεννήσεως συμπεριλαμβάνει το όλον του ανθρώπου, πνεύμα, ψυχή και σώμα.
“Αμήν, αμήν λέγω σοι εάν μη τις γεννηθή άνωθεν ου δύναται ιδείν την Βασιλείαν του Θεού.” (Ιωαν, Γ’3).

Οι αιώνες αργά μα σταθερά, κύλησαν μέσα στην κλεψύδρα του χρόνου κι οι κόκκοι της εμπειρίας πήραν τη θέση τους ακολουθώντας τις συνήθεις υπαγορεύσεις της βαρύτητας, που τους στοίβαξε μέσα στη συνείδηση της ανθρωπότητας. Κάποτε όμως η κλεψύδρα άδειασε κι ήρθε η ώρα να γυρίσει ανάποδα για ν’ αρχίσει ένα καινούργιο μέτρημα, σημαίνοντας την αλλαγή της Ιστορίας μα και την έναρξη μιας νέας πορείας που θα οδηγήσει τη μεστωμένη από τις πείρες ανθρωπότητα, στην επίγνωση και την αναγέννηση. Είναι η ώρα του απολογισμού και της δικαιοσύνης κι αυτή η ώρα είναι τώρα.(…)
(…)Στην ανατολή της νέας εποχής, η ανθρωπότητα έρχεται με δύο πρόσωπα! Το ένα γερασμένο από τις υλικές πείρες, τ’ άλλο νεανικό με το σφρίγος της νιότης στην πνευματική της εφηβεία. Νικόδημος!
Έζησε στα χρόνια του Χριστού, ξαναζεί πάλι στη Δευτέρα Του Παρουσία σαν πανανθρώπινη κατάσταση, ερευνώντας τις απορίες του και διατυπώνοντας πάλι το ίδιο ερώτημα: «πώς δύναται ο άνθρωπος, γέρος ών, να ξαναγεννηθεί»; Αυτός είναι ο Νικόδημος, το γερασμένο πρόσωπο της ανθρωπότητας, που σμίλεψε τις ρυτίδες της, ακολουθώντας το γράμμα του νόμου.(…)

Από το βιβλίο ΣΕ ΕΥΛΟΓΩ ΕΛΛΑΔΑ ~ Κεφάλαιο 19


Ο Νικόδημος από της ιστορικής πλευράς ήταν άρχων των Ιουδαίων, Φαρισαίος και “διδάσκαλος του Ισραήλ”. Όπως αναφέρεται στα Ευαγγέλια (Ιωαν. Γ’ Ι-ΙΘ, Ζ’ 50 και ΙΘ’ 39) μετέβει νύκτα για να συναντήσει τον Ιησούν και να πληροφορηθεί περί της Διδασκαλίας Του. Προς τον Νικόδημον ο Ιησούς εμφαντικώς εδήλωσε την ανάγκη του ανθρώπου περί Νέας Γεννήσεώς του ή πνευματικής γεννήσεως.
Παρίσταται ως επιφανής Φαρισαίος, δηλαδή είναι ένας που πιστεύει στο αυστηρό γράμμα των γραφών, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι διατεθειμένος να δεχθεί και κάτι άλλο, αν πεισθεί ότι μπορεί να του αποκαλυφθεί Αλήθεια υψηλοτέρας βαθμίδας. Είναι προφανές πως δεν ήταν γνωρισμένος – συνδεδεμένος με τη δύναμη του Πνεύματος και δεν είχε αντίληψη περί αναγεννήσεως, αν και ήταν “διδάσκαλος του Ισραήλ”.(...)
(...) Ο ερχομός του Νικόδημου προς τον Ιησούν –Πνευματικό Εγώ Ειμί– κατά την νύκτα φανερώνει πνευματικό σκοτάδι και δείχνει καθαρά πως η διανοητική μάθηση και παιδεία είναι ανεπαρκείς, δεν υπολογίζονται καθόλου κατά την αναγέννηση, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να γεννηθεί εκ Πνεύματος για να ελευθερωθεί.(...)
(...) Όταν η Φαρισαϊκή φάση του Νου, την οποίαν ο Νικόδημος εκπροσωπεί, γίνεται δεκτική της Αληθείας, το Πνευματικόν Εγώ Ειμί –Ιησούς– αποκαλύπτει την σπουδαιότητα εισχωρήσεως του ανθρώπου στην αντίληψη των “Ουρανίων πραγμάτων”. Ο άνθρωπος εγκαθιστά τα “Ουράνια πράγματα” –την Αλήθειαν– στον νουν, το σώμα και τα περιβάλλοντα αυτόν, δια μέσου αρνήσεως των σαρκικών δοξασιών και διαβεβαιώσεως – παραδοχής των πνευματικών πραγματικοτήτων.
Αυτή η Νέα Γέννηση, για την οποίαν μίλησε ο Ιησούς στο Νικόδημο, είναι μια ασαφής αβεβαιότης για τους πολλούς Χριστιανούς, που σκέπτονται διανοητικά. Γι’ αυτό αναπτύχθηκε σιγά σιγά η λαϊκή δοξασία περί σωτηρίας της ψυχής μετά θάνατον αυτών που έχουν δεχθεί την Εκκλησιαστική πίστη και υπολογίζονται ως Χριστιανοί. Αλλά στις οδηγίες του προς τον Νικόδημον ο Ιησούς δεν ομιλεί καθόλου περί αναστάσεως μετά θάνατον. Αναφέρει την πνοή του ανέμου σαν παράδειγμα, αυτών που γεννιούνται εκ Πνεύματος. Η Νέα Γέννηση είναι μια αλλαγή που συμβαίνει εδώ και τώρα. Έχει σχέση με τον παρόντα άνθρωπον, τον “Υιόν του ανθρώπου”, το πραγματικόν Εγώ Ειμί σε καθέναν από μας.
“Και ουδείς ανέβει εις τον Ουρανόν ει μη ο καταβάς εκ του Ουρανού, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω Ουρανώ. Και καθώς Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου”. (Ιωαν. Γ. 14).
Αυτός ο άνθρωπος μέσα στον καθένα μας είναι Θείος τώρα, είναι εν Ουρανώ τώρα, αλλά η φανέρωσή του είναι ακόμη αδύνατη γιατί είναι στη φυλακή και λέγοντας φυλακή εννοούμε το σαρκικό περίβλημα του ανθρώπου. Πρέπει, όμως, να ανυψωθεί από αυτήν την κατάσταση σε κατάσταση πνευματική. Αυτό είναι “Νέα Γέννηση”, Νέα Γέννηση και με άλλα λόγια είναι η αλλαγή από σαρκική σε πνευματική συνείδηση, δια μέσου της γεννώσης και ζωογονούσης δυνάμεως του Λόγου της Αλήθειας. Η Γέννηση και ζωογόνηση λαμβάνουν χώραν στην εσωτερική συνείδηση του ανθρώπου και η πορεία της αναγεννήσεως συμπεριλαμβάνει το όλον του ανθρώπου, πνεύμα, ψυχή και σώμα.
“Αμήν, αμήν λέγω σοι εάν μη τις γεννηθή άνωθεν ου δύναται ιδείν την Βασιλείαν του Θεού.” (Ιωαν, Γ’3).(...)
(...) Στην πορεία της Αναγεννήσεως οι δυο βασικοί και σπουδαίοι παράγοντες που συντελούν είναι να εγκαταλείψουμε, να απαρνηθούμε, να απεκδυθούμε το παλαιόν, τον παλαιόν τρόπον σκέψεως και τοποθετήσεως και ενέργειάς μας, είναι δηλαδή απαραίτητο για τη μεταλλαγή μας η κάθαρση, που είναι αλληλένδετη με τη μετάνοια. Το νερό είναι το φυσικόν και οικείον σύμβολον καθάρσεως από ακαθαρσίαν, αμάρτημα και από κάθε ρυπαρότητα. Ακόμη χρειάζεται να ενδυθούμε το νέον, την νέαν πνευματικήν κατάσταση, έχοντας συναίσθηση – συνείδηση του Θείου Νόμου και να υψώσουμε τον άνθρωπον ολόκληρον σε μια νέα ζωή τάξεως και αρμονίας. Η γέννηση εκ πνεύματος είναι η αρχή της Νέας αρμονικής ζωής, η εξ ύψους δύναμη που θέτει εις θείαν τάξιν νουν και σώμα.
Το να γεννηθεί κανείς πάλιν σημαίνει να γίνει “Νέον Δημιούργημα”, να έχετε εντός σας αυτόν τον νουν που ήτο ωσαύτως εν Χριστώ Ιησού και ένα σώμα καθώς το σώμα της Δόξης Του.

Απόσπασμα από Ομιλία του Δασκάλου Ιωάννη (κατά κόσμον Διον. Δώριζα)